مشتعل عشق علی ام

عشق برای سوختن و پروانگی ست

عقل برای فکــــر و تدبیر اســــت ولی

دل برای دیــــدن و دیــــــوانگی سـت

به رویش دوده و خاک اســـت ای وای

ز دوری عمــــــــــــــــو راس بــــــابـــــا

ز غم ها سینه پر چاک است ای وای 

عاقبت با می خدایی می شویم

عاقبت مجنون ارباب غریـــــبـــــــــ

با نوای نینوایی می شویــــــــــم

عشاق زغم حضرتتان سوخته اند

از دامنتان سوختن آموخته انــــــد

در آل علی صورت نیلی ارث است

از چادر یاس معجرتان دوخته انــــد

بجای من عمه کتک خورده اســـــــــــــــــت

میان شام ٬ سر تو ٬ دشنام و سنــــــــــگ

دوباره به قلب شکسته نمک خورده اسـت

بی بی رقیه فاطمه در کربلا شــــــــــــــــد

از ضرب سیلی صورتش رنگ خدا شــــــد

یتیمی درد بی درمان یتیمــــــــــــــــــــــی

گل بی خار بر این درد مبتلا شـــــــــــــــــد

و آرام کــــــــــــــــــــــــرد محکم معجرش را

وقتی که عباس حسین دستش جدا شـد

مویش سفید از غصه های شام و معجــــر

عجل وفاتی برلب زهرا دعا شـــــــــــــــــــد

همراه عمه می رود منزل به منــــــــــــــــزل

بابا کجایی؟ برلب بی بی نوا شــــــــــــــــد

لب خشک و پا پر آبله ای داد بیـــــــــــــــداد

ظلم بر یتیمان حسین از چه روا شـــــــــــد

در زیر لب می گفت عموجانم کجایــــــــــی

آخر زداغ عمه اش جانش فدا شـــــــــــــــــد

رمــــــز شاهی من این است که سائل هستـــم

فــــــــــــــخر بفروشم سر راست بگیرم زیــــــــــرا

مـــــــــن به کلبی در اوست که نائل هستــــــــم